کد مطلب:36760 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
من اكثر من ذكر الموت رضی من الدنیا بالیسیر[1]. هر كس كه بسیار یاد مرگ كند از دنیا به اندك راضی خواهد شد. فزون طلبیها و سركشیها در بیشتر موارد ناشی از آن است كه آدمی توهم [صفحه 292] جاودانگی دارد و از رفتنی بودن خود غفلت می ورزد و از محرومیتهای خود رنج بیهوده می برد. یاد مرگ به منزله یك واقعیت، آدمی را با این جهان هماهنگ می كند و به او می آموزد كه خواستنهایش را با یك زندگی پایان پذیر متناسب سازد نه با زندگانی پایان ناپذیر. بیشتر مردم چنان زیست می كنند كه گویی مرگی به دنبال نیست و یا به گفته امام علی (ع) با امری یقینی چون مرگ چنان مواجه می شوند كه گویی مشكوكترین امور است. بسیاری از حسنات و فضایل كه در شرع و اخلاق برشمرده شده اند و ما را به كسب آنها ترغیب كرده اند، تنها زمانی میسرند كه آدمی همه چیز را برای خود نخواهد و از دنیا به حد ضرورت قانع گردد. تنها در این صورت است كه می تواند انفاق و ایثار كند. تا كسی قانع و خرسند نشود، پا بر نردبان فضیلت نمی نهد.[2] یكی از نتایج مهم یاد مرگ همین قناعت و روحیه ی انفاق و ایثار است.
امیرالمومنین (ع) در نهج البلاغه برای ذكر موت خاصیت دیگری نیز ذكر نموده اند:
صفحه 292.